PIRLANTA KİMİN ELİNDE?
 

Çok değerli meslektaşlarım, sevgili okurlarım merhaba;

Ülke olarak zor bir ekonomik dönemden geçiyoruz. Diğer sektörler gibi asansör sektörü de bundan nasibini aldı diyebiliriz. Son günlerde bu durumdan bir an önce çıkabilmek adına devletimizin adımlarını görebiliyoruz. Türk Milleti olarak yıllardır ne sınavlar vermişiz ne zorluklar atlatmışız ve hep üstün gelmişiz. Bu sınavdan başarı ile çıkacağımıza inanıyorum.

Sektörümüzde diğer bir sorun da ‘’Liyakat’’ konusudur. Okuma alışkanlığının düşük olduğu ülkemizde, aile şirketi modeli sonucunda oğullara devredilen işletmeler ile kurumsallıktan uzak yapılar kurulmuştur. ‘’Biat’’ modeli ile babasına biat eden oğullar, birden patron oluvermiş, teknolojiye ve gelişime kendilerini kapatmışlardır. Bizden daha küçük olan ülkelerde dünyaya asansör satan markalar ortaya çıkarken, biz hep aile şirket modelinde (birkaç istisna hariç) takılmış kalmışız. Asansörün her parçasını üretme, montajını yapma, bakımını yapma gücümüz var iken dünya markası olabilecek bir şirket ortaya koyamamışız. Eskilerin deyimi ile unumuz, yağımız, şekerimiz var ama helva yapmamışız, yapamamışız. Bardağa biraz da dolu tarafından bakmak gerekirse, bakanlığımız yıllardır üzerinde durmadığı kadar asansör konusuna büyük önem veriyor. Kısa bir zaman önce Cumhurbaşkanı Başdanışmanı Sanayi ve Teknoloji Bakan Yardımcımız Hasan Büyükdede’yi ziyaret ettim. Ziyaret sonunda sektör adına daha ümitvari olduğumu söyleyebilirim.

Kısa bir hikâye ile konuyu detaylandıracak olursam söylemek istediklerim daha da net anlaşılacaktır. ‘’Küçük bir çocuk babasına hayatın değerini sorar. Adam, hayatın değerini soran oğluna bir taş verir ve bunu markete götürüp satmasını söyler. Fiyatını sorana da, sadece elinin 2 parmağını gösterip, hiçbir şekilde konuşmamasını öğütler.

Çocuk markete gider. Az sonra bir kadın yanına yaklaşarak taşla ilgilenir:

Kaça bu taş? Bahçemde bir yere koymak isterim.

Çocuk iki parmağını kaldırır.

2 dolar mı? Pekâlâ, almak isterim.

Çocuk babasına koşar ve olanları anlatır. Babası bir yorum yapmaz ama bu kez de onu bir müzeye gönderir.

Görevli inceler ve taşın fiyatını sorar. Çocuk yine 2 parmağını kaldırır ve başka bir şey söylemez. Görevli:

200 dolar mı? Müzemiz için iyi bir parça, almak isteriz.

Çocuk yine şaşkın. Babasına koşar. Babası yine sessiz. Son olarak oğlunu, değerli taşlar satılan bir mağazaya yönlendirir. Kuyumcu eline aldığı taşa şaşkınlıkla bakar ve sorar:

Nereden buldun bunu? Dünyanın en değerli ve en nadir bulunan taşlarından biridir. Kaça veriyorsun?

Çocuk her zaman olduğu gibi 2 parmağını kaldırır ve bekler.

Adam: 200 bin dolar mı? Olabilir. Alabilirim der.

Çocuğun kafası iyice karışmıştır. Doğruca babasına koşar ve konuşmaları aktarır.

Babası oğluna dönerek:

Sevgili, oğlum. Şimdi hayatın değerini anladın mı?

Hayatını 2 dolarlık taş gibi hissederek ve yine tüm hayatını seni 2 dolarlık taş gibi gören insanlarla yaşayabilirsin. Oysa herkesin içinde bir elmas madeni vardır. İçindeki pırlantayı keşfettiğin gibi, etrafına topladığın diğer insanların kendi değerlerini fark etmelerini sağlayabilirsin. Etrafını, senin değerini bilen insanlarla çevirebilirsin.

Kendimizi bir markete de, bir mücevher dükkânındaki bir vitrine de koyabiliriz. … ‘’

Yazdıklarımı özetlemek gerekirse; Teşbihte hata olmaz,

Sanayi ve Teknoloji Bakan Yardımcımız Hasan Büyükdede, sektörümüzü değersiz bir taş değil, pırlanta gibi gören bir mücevhercidir. Yazının başında da bahsettiğim ‘’Liyakat’’ tanımını son derece hak eden bir büyüğümüzdür. Onun asansör sektörüne duyduğu ilgi ve bilgisine hayran kaldım ve sevindim. Sektörümüz adına böyle bir ismin böyle bir görevde olması bizim için bir fırsat diyebilirim. Sevgi ve sağlıcakla…